Opowieści Hoffmanna Jacques'a Offenbacha to „opera fantastyczna”, skrząca się iście futurystycznymi pomysłami, fantazją i poczuciem humoru prawie nigdy niespotykanym w tym gatunku, zdominowanym przez narracje serio. Mistrz operetki i opery komicznej przed śmiercią postanowił napisać dzieło bardziej ambitne, jednak jego szampański temperament muzyczny sprawił, że opera składa się z prawdziwie rozrywkowych hitów i staje się kpiną z poważnych i natchnionych toposów operowych. Lekkość i ironia, z jaką potraktowany jest główny bohater – Hoffmann – artysta działający pod natchnieniem opiekującej się nim, trzeźwo myślącej muzy, przy pomocy duchów wina, piwa, rumu, ponczu (największych przyjaciół człowieka, jak same wdzięcznie wyśpiewują w prologu) oraz fajki – bardziej opiumowej niż po prostu tytoniowej – sprawia, że nawet fragmenty o ekspresji lirycznej czy właśnie rzekomo „natchnionej” brzmią jak zabawne i napuszone cytaty. Ironia wobec protagonisty przejawia się przede wszystkim w złośliwym i celnym obrazie jego fantazmatów na temat kobiet. Kobieta-ideał „trzy w jednym” objawia się obleczona w postać: 1) funkcjonalnego automatu, którego odpowiedź zawsze brzmi: tak; 2) kochającej i uzdolnionej, acz zbyt delikatnej i chorobliwej kochanki oraz 3) kurtyzany.

W inscenizacji Krzysztofa Warlikowskiego i hollywoodzkiej scenerii Małgorzaty Szczęśniak tę potrójnie ironiczną rolę kreuje fascynująca Patricia Petibon, od szeregu lat doskonała i autoironiczna wykonawczyni tej partii, a zaburzonego alkoholizmem Hoffmanna – Eric Cutler. Sam Offenbach nie doczekał premiery, choć bardzo tego pragnął, za to jego pies został w niej na zawsze i to niesłychanie zabawnie unieśmiertelniony.