Spokojna i stateczna opera przeżywa silne wstrząsy na skutek pojawienia się w niej uznanych reżyserów teatralnych, którzy wykształcili silne języki sceniczne i nie zgadzają się na tworzenie banalnej ilustracji dla muzyki proponując odkrywanie nowych sensów tekstów muzycznych. Ich prace wywołują żywiołowe protesty melomanów nieskłonnych do zaakceptowania jakichkolwiek odstępstw od tradycyjnych interpretacji. Paryska dyrekcja Gerarda Mortiera, który zaprosił do współpracy najlepszych reżyserów nieuwikłanych w operowe konwencje, między innymi Michaela Haneke i Christopha Marthalera napięła strunę konfliktu. Przykładem nowej reżyserii operowej jest „Ifigenia na Taurydzie” zrealizowana przez Krzysztofa Warlikowskiego w Operze Paryskiej.

Wstęp wolny.