Po wykładzie oraz dyskusji odbędzie się projekcja spektaklu „Dybuk” Krzysztofa Warlikowskiego.

„Ma więc wyjść polska Antygona…”– domagał się Konrad w sztuce Wyspiańskiego na scenie teatru krakowskiego na początku XX wieku. Tymczasem, jak się okazało, historyczne wydarzenia minionego stulecia przerosły możliwości tej postaci, zepchnęły ją do rzędu pospolitych płaczek lub zbuntowanych nonkonformistek – na to wskazywałyby w każdym razie sceniczne dzieje Antygony w polskim teatrze. Po II wojnie światowej Antygona stała się postacią obdarzoną jednoznaczną racją moralną, a jej prawa do pogrzebania brata nikt nie ośmieliłby się podważyć. To Hitler – wyjaśniał Milan Kundera – ograbił Europę z poczucia tragizmu.

Teatralny projekt społecznej żałoby, przedsięwzięty przez Krzysztofa Warlikowskiego z niezwykłą konsekwencją i uporem, realizuje dawne wezwanie Wyspiańskiego, przywraca Antygonie jej subwersywną i demoniczną moc. Dość pomyśleć, że jednym z jej radykalnych wcieleń jest Grace z „Oczyszczonych” Sarah Kane, związana z bratem węzłem kazirodczej miłości.

W teatrze Warlikowskiego proces żałoby staje się doświadczeniem transgresyjnym, rozbijającym wszelką wspólnotowość, niebezpiecznym, a nawet niszczącym – samozapisującym się w porządku cielesnym. Skierowanym w gruncie rzeczy przeciwko mitowi Antygony: gdyż największym pragnieniem jest tutaj niedopełnienie rytuału żałoby, obsceniczne złamanie jego reguł, wyniszczająca kontemplacja niepogrzebanych ciał.

Wstęp wolny.